Het zwarte gat...

Hetgene waar ik bang voor was is gekomen, het zwarte gat. Ten eerste had ik mijn eindexpositie. Waar ik nog steeds mijn twijfels over heb, wellicht dat mijn gedachten overschaduwd zijn door het zwarte gat. Maar ik had verwacht dat ik er wel een expositie uit kon halen. Tot nu toe heeft het mij niks opgeleverd met uitzondering van een paar  achtergelaten tekstjes in mijn gastenboek. Zelfs de kritiek die er in stond kwam hard aan; afzonderlijk erg goede werken, de wijze van exposeren haalt alles onderuit! Ondertekend door een onleesbare naam. Zou dit zo hard aankomen omdat ik zelf ook onzeker was over de expositie. Het zou goed kunnen, mijn werken zijn goed, althans goed is natuurlijk relatief. De manier van ophangen was lastig, uiteindelijk heb ik de keuze gemaakt om voor balans te kiezen maar dat de werken wel een relatie met elkaar aangaan. Te braaf, mijn doelstelling was intiem, misschien was de ruimte daar te groot voor. Dan moest ik ook nog eens opboksen tegen mijn geweldige klasgenoten met grote indrukwekkende installaties. Mijn werk viel niet op, afgezien van een paar geconcentreerde bezoekers liepen sommige na een blik naar binnen te werpen gewoon weer de ruimte uit. Ik kon niet meer bij mijn werk staan. Had letterlijk het gevoel er niet meer achter te staan. Om die reden heb ik boven een vierkant gemaakt met al mijn werk hutje mutje naast elkaar. Om meer van mijzelf te laten zien, om de tijd te doden of misschien mijn gedachten uit te schakelen? Was het nou zo slecht? Ben ik zo'n slechte kunstenaar? Of had het gevoel om de academie te verlaten mij overmeesterd en was het gevoel dat ik had over deze expositie niet naar de waarheid?  Op de academie zat ik op mijn plek, genoot van elke les en elk contact met student en docent. Het was een nieuwe levenswijze en voelde me vereerd dat ik dit mee mocht maken. Alles was erg persoonlijk en hoezo cliche-matig, het is/was als een familie voor mij. In deze vier jaar ben ik zo veranderd, ik ben op een andere manier gaan denken, ben van kunst gaan houden en heb mij vastgeklampt aan deze droomwereld. Droomwereld, omdat de echte wereld patsboem mij in het gezicht heeft geslagen. Ik wist dat het na de emotionele diploma-uitreiking voorbij zou zijn, mijn fijne en uitdagende leven. Ik moest weer opnieuw beginnen. Als blijk van waardering en deels horende bij het rouwproces heb ik alle docenten een persoonlijke boodschap meegegeven. Met mijn klasgenoten hebben we gezworen elkaar niet uit het oog te verliezen. Dat we samen sterk staan in de kunstwereld.
Nu, vier maanden later, aan het werk als postsorteerder en schoonmaker sta ik alleen als gup naar de grote boze kunstwereld te kijken, niet wetende waar ik moet beginnen. Onzeker over mijn werk, onzeker over mijn financiele situatie, onzeker over mijn werkplek, onzeker door de concurrentie, maar zeker van mijn zaak! Dit is wat ik kan en wat ik wil. Ik wil niet blijven kijken naar deze wereld maar er in meedoen en er deel van uitmaken. Ik verruil de droomwereld voor de kunstwereld. Maak je borst maar nat! Over twee maanden, 3 jaar of wellicht 10 jaar, ik kom er aan!